Stoma

De man wist dat hij zou gaan sterven. Dat zijn leven binnenkort zou eindigen had hij op een waardige manier geaccepteerd. De laatste dagen voor zijn dood nam hij rustig afscheid van de familie. In het stervensjargon heette dat: ‘hij was er klaar voor’. Die dag had hij om een gesprek met mij alleen gevraagd. Hij was buitengewoon helder en rustig toen ik zijn kamer in ging en hij me vroeg om naast hem te komen zitten. “ ik moet U iets vertellen”, zo begon hij. “ Het is iets van dertig jaar geleden.” Hij stopte even met praten en leek met zijn gedachten terug te gaan naar die tijd. ‘ De buurvrouw van de boerderij naast ons, vroeg of ik haar ergens mee kon helpen. Ik weet niet meer precies wat er aan de hand was.”

“ Net toen ik terug wilde gaan brak een onweer los. Ik bleef wachten tot het over zou gaan en toen we daar samen zaten, gebeurde er iets. Geloof me, ik was het echt niet van plan geweest toen ik naar haar toe ging. Ineens gebeurde het er; we hebben het samen gedaan, U weet wel, dat van man en vrouw”.

Hij keek mij aan om te zien of ik begreep wat hij bedoelde. Ja dat begreep ik wel van die man en die vrouw.

“ Ik heb het die avond mijn vrouw verteld,” zei hij: “ Ze heeft het me nooit meer kunnen vergeven”. ‘Ook vanmorgen begon ze er weer over dat ik me voor de Heer zal moeten verantwoorden’. Moedeloos keek hij me aan.

“ Het is dertig jaar geleden en daarna is het nooit meer voorgekomen; al die jaren word ik er nu al voor gestraft. En zelfs op dit moment kan ze me het nog niet vergeven. En weet u wat het vreemde is: ik voelde helemaal niets van verliefdheid voor die buurvrouw”.

Hij keek voor zich uit. ”Iedereen zou denken dat ik er vreselijk spijt van heb,maar dat is niet zo. Het is gewoon gebeurd, meer niet. Eén keer, daarna nooit meer”.

Met een flauwe glimlach keek hij me nu aan: ‘Geen spijt, maar ik heb er wel dertig jaar voor moeten boeten’. En toch klonk er ook iets van voldoening in zijn stem.

“ Ik heb het nooit aan iemand willen vertellen, niet aan een dominee of zo, maar nu moet ik het toch kwijt. ‘De enige die me kan vergeven is mijn eigen vrouw. Maar dat zal ze niet doen.” Hij keek me aan met berusting in zijn ogen.

De volgende morgen is hij rustig overleden. Zijn vouw zat naast het bed, ik heb niet gezien dat ze zijn hand vast hield.

Enkele maanden later hoor ik door de hal van het ziekenhuis heen schreeuwen: “ He dokter…” Daar loopt zijn mevrouw aan de arm van een nieuwe man. De rouwperiode was blijkbaar voorbij.

Als ze ziet dat ik haar herken, roept ze vanaf de andere kant: “ Het is niet wat U denkt hoor, hij heeft een stoma !”

Lent, februari 2018