La Bohème, of de zoete pijn
La Bohème, of de zoete pijn
Het was een gure zondagmiddag in november. De wind vocht tegen gele en oranje bladeren aan de bomen en de regenbuien waren gemeen hard en koud. We waren nog niet voorbereid op de nieuwe herfst. In een omgebouwde drukkerij, nu een dorpshuis, zouden twee troubadours van onze leeftijd zingen over onvervulde verlangens. Chansons uit een tijd die allang voorbij was, maar die we nog steeds niet helemaal konden loslaten. Het optreden was op zolder waar de open oude balken, met hun dwarsverbindingen, bewondering opriepen over het vakmanschap van vroeger. En dat vroeger was lang geleden. De zolder was ouder dan het grijze publiek, dat oud genoeg was om veertig jaar terug in de tijd te durven gaan. Niet bang voor de pijn die de weemoed die middag zou brengen. Daar kwamen we immers voor, om te herinneren.
Vrijwilligers zorgden voor het licht en het geluid. Steeds opnieuw kwamen ze controleren of dat wat goed was, ook wel goed bleef. Zo stonden ze keer op keer midden in de schijnwerpers, die niet voor hen bedoeld waren. Quasi nonchalant verdraaiden ze de knoppen, zorgvuldig contact met het publiek vermijdend, maar zich bewust dat dit moment even voor hen was.
Opeens klonk er accordeonmuziek vanuit de coulissen en de betovering begon. Het 'Vlakke land' van Jacques Brel werd ingezet en we staren naar de Noordzee als laatst braakliggend land. Als de wind uit het Zuiden het koren doet wuiven dan is het vlakke land het onze. En bij 'Ne me quitte pas' waren we terug in Parijs, in de jaren zeventig. Liefdes die lang geleden verloren raakten, werden weer gevoeld. De vriendinnen van toen konden zich nog bedenken of ze ons werkelijk in de steek wilden laten. De tijd leek onbegrensd. Eeuwig jong te zijn en blijven lijden onder onvervulde verlangens, was zo gek nog niet.
Bij La Bohème van Aznavour werden we pas echt dronken van pijnlijke weemoed. We zwierven weer door Montmartre op zoek naar antwoorden op de vraag wat we met ons leven moesten gaan doen. Ik weet nu dat we die antwoorden niet echt wilden vinden. Zoals het op dat moment ging leek voldoende. Laat het leven zijn eigen gang maar gaan. Onze ambities waren schraal, de toekomst had nog geen aantrekkingskracht. Als we maar ooit met Piaf konden zeggen, 'non je ne regrette rien’ dan was onze missie in het leven geslaagd.
De zangers voelden de sfeer van die middag perfect aan. Hartstochtelijk applaus bij prachtige zinnen als: 'Het leven kan harder slaan dan we kunnen voelen’. Op dat moment begrepen we allemaal als vanzelfsprekend wat dat betekende. Nee alsjeblieft niet verder over nadenken en zeker geen uitleg geven. Niet de betovering verbreken.
Na een uur en ‘Het dorp’ als toegift, was het voorbij. Door het tl-licht wakker gemaakt uit onze roes, schuifelden we langs de grenen trap weer naar beneden. Een kudde ouderen. Zoals 'Les vieux’ moesten we verder, in de herfst van ons leven.
In het buurt-eetcafé, 'Alleen bij ons', mochten we aanschuiven. ‘Graag een glas rode wijn, nee breng maar een fles.’